Srirangapatnam; Friday, 31 July

Na een welverdiende nachtrust stonden we om 8.30 uur alweer klaar voor onze laatste ontdekkingsdag van het zuiden, samen met Dehal (dewelke op aanvraag terug te vinden is op één van onze foto’s, samen met Isabel, toen zij gisteren even aan het uitrusten waren). De tocht ging deze keer naar Srirangapatnam, waar we de Vishnu-tempel, die gebouwd werd door Tipu Sultan, bezochten. Aangezien de hele stad (die vroeger de hoofdstad van de provincie Karnataka was) in het teken stond van Tipu Sultan, besloten we ook zijn gevangenis, zijn begraafplaats en de heilige rivier te bezoeken. Deze laatste deed ons even terugdenken aan boeken als “De Witte”, want hier bestaan nog geen publieke zwembaden, dus iedereen duikt de rivier in voor wat waterpret. En, uiteraard, wordt er in dezelfde rivier ook gewassen… en de was drogen? Heel simpel, leg alles op de trappen, de zon zorgt voor de rest!

Een niet onbelangrijk hoogtepunt van vandaag… we hebben “onze eerste slang” ontmoet (en neen, Isabel kijkt er niet naar uit om een tweede exemplaar tegen te komen). Die kans zit er echter wel in, want morgen trekken we er onder ons twee op uit naar… het oerwoud!!!

PS ons kamergenootje, Julia, is terug te vinden op een foto, samen met Isabel, die we gisteren gepost hebben

Foto 1-6: het imperium van Tipu Sultan

Foto 7-9: was- en waterpret

Foto 10: de ssssslang!

Foto 11: Dehal en Isabel toen we gisteren even aan het uitrusten waren

Foto 12: Praveen, onze “leraar” tijdens de eerste week

Foto 13: we zijn er al zo gewoon aan ondertussen, maar ze zijn er wel degelijk: de koeien!

Sravanabelagola; Thursday, 30 July

Vanmorgen zijn we voor een drie uur durende busrit vertrokken naar Sravanabelagola. Daar aangekomen, waren we heel blij dat we onze benen konden strekken, want zo lang in een “lijnbus” zitten, en dan nog op wegen die niet altijd even vlak zijn, begon toch wel in te werken op onze bilspieren. Omdat het ondertussen al middag was, besloten we eerst te lunchen. Althans, dat was de bedoeling. De aanblik van de keuken in het restaurant waar we zaten, boezemde ons deze keer helemaal geen vertrouwen in en daarom besloten we om enkel een droog Indisch broodje (= naan) te eten. Vervolgens begon onze “zoveelste” bedevaart, want er wachtte een meer dan 600 treden tellende klim naar de top van de heuvel (en we vragen ons ondertussen sterk af waarom alle bezienswaardigheden op een berg, … gebouwd werden). De zware klim (die we uiteraard weer blootsvoets hebben ondernomen) werd snel vergeten toen we onze bestemming bereikten: een achttien meter hoog beeld van één van de spirituele leiders van het Jainisme. Daarbovenop konden we ook genieten van het prachtige zicht over de omgeving en de rust die er heerste werd eveneens enorm geapprecieerd… een heel verschil met het drukke India aan de voet van de heuvel.

Wanneer iedereen al deze prachtige indrukken vastgelegd had op de gevoelige plaat, was het weer tijd om de afdaling aan te vatten.

We hadden onze schoenen nog maar net aan of “Dehal” (een rasechte Indiër die van alles op de hoogte is en tevens onze steun en toeverlaat deze week) ging ons al voor naar… ja, ja, … onze volgende klim! Het schoenenscenario herhaalde zich en we konden er weer aan beginnen. Deze keer waren het wel minder treden en daar was niemand rouwig om. Boven aangekomen ontdekten we een wirwar van Jainistische tempels en een beeld van de broer van de reus die we eerder zagen. Het was heel duidelijk dat er in de wijde omgeving niet heel veel aanhangers van dit geloof zijn, want we waren er haast alleen. Niet dat we daarom treurden, dit was een aangename afwisseling met de druk bezochte hindoetempels van de vorige dagen. Wanneer ook hier iedereen alle beelden had vereeuwigd, was het tijd om huiswaarts te keren… en ja, op dezelfde manier als we gekomen waren. Dit was een belevenis op zich, want “Dehal” zorgde, ook nu weer, als een ervaren moederkloek voor zijn kuikentjes! En wat we antwoordden toen hij vroeg of we de busrit niet te lang gevonden hadden: “It was worth it!”

Through the monsoon; Wednesday, 29 July

“Wow! Oh jee! Oh my god! Brrrr! …” Ja ja, al deze uitlatingen hoorden bij onze uitstap van vandaag.

Met een vrij comfortabele bus reden we vanmorgen in anderhalf uur naar Namdroling. Daar aangekomen, namen we de riksja tot aan het Tibetaanse klooster en dat werd een wel heel spannende rit; waar de riksja’s van Mysore over voetpaden rijden, deden deze chauffeurs er toch nog een schepje bovenop; leve de pijnlijke gewrichten! (om nog maar te zwijgen over de jongen die we bijna aanreden)

Maar goed, aangekomen in het klooster, of liever, de Gouden Tempel, moesten we toegeven dat we er ons iets anders bij voorgesteld hadden. Natuurlijk zijn “verwachtingen” altijd grote boosdoeners en werken ze teleurstellingen in de hand, maar we hadden echt niet gedacht dat we een groot appartementsgebouw zouden inlopen. De monniken wonen er dus niet in een traditioneel klooster. Hun kledij was echter wel zoals we die kunnen herkennen uit boeken, … typische rood-gele gewaden, geschoren hoofden, ... Het klooster had naast het woongedeelte echter ook enkele tempels die we naar goede gewoonte blootsvoets moesten betreden. Onze eerste impressie werd meteen van de kaart gevaagd! Drie reusachtige gouden beelden, waaronder centraal dat van Boeddha, keken ons aan vanuit hun rijkelijk beschilderde en versierde tronen, in een reusachtige marmeren hal! De Gouden Tempel was zijn naam dan toch meer dan waard! Nooit eerder kwamen we hier een dergelijk kunstwerk (!) tegen!

Daarop waren we zodanig onder de indruk van het Tibetaanse leven, dat we ons zelfs gewaagd hebben aan een typische, Tibetaanse lunch! Alvast een geslaagde voormiddag. In de namiddag besloten we om naar een nabijgelegen bamboewoud te gaan om er even te genieten van de betoverende fauna en flora. Genieten hebben we gedaan, maar toen een zware moessonregen uit het niets over het bos heen spoelde, hielden we het dan toch voor bekeken. Een half uur wandelen later bereikten we de rand van het bos (dewelke een rivier was) en konden we op zoek naar vervoer om terug te keren naar Mysore. Deze keer geen comfortabele bus, maar een typische Indische “lijnbus” die maar liefst een uur langer deed over eenzelfde afstand als de heenrit! Toch ook wel een belevenis! Het werd vermoeiend, maar we zijn toch weer heel blij dat we ook van dit “staaltje India” konden proeven!

Mysore; Tuesday, 28 July

Gisteren en vandaag werd onze dag voor een groot deel gevuld met meditatie (of toch een poging tot). Helaas ging dit ons petje enigszins te boven. Veel meer dan een pijnlijke rug en ledematen hebben we er dus niet aan overgehouden, maar één grote troost is dat het bij de meeste beginners weken, maanden of zelfs jaren duurt om deze technieken werkelijk onder de knie te krijgen.

Aangezien deze activiteit geen kiekjes heeft opgeleverd, zouden we vandaag even dieper willen ingaan op het vervoer en de bouw hier in de streek.

In de stad zie je auto’s en fietsen, veel bussen, nog veel meer riksja’s en verschrikkelijk veel brommers (lees ook: scooters en geen al te zware moto’s). We vermoeden dat bij de aankoop van zo’n gemotoriseerde tweewieler één optie zeer belangrijk is, nl. een lang zadel. Er worden immers volledige gezinnen (lees: ouders met drie kinderen) probleemloos mee vervoerd. De rijvaardigheid van de Indiërs is ongeëvenaard; zo is het de gewoonte voor de riksja’s om dat deel van de rijweg te gebruiken dat voor hen op dat ogenblik het beste uitkomt. Dit kan de linkse kant van de weg zijn (zoals het hoort, nog een overblijfsel van de Britse kolonisatie), maar als het gemakkelijker lijkt langs rechts, wordt daar geen probleem van gemaakt. Ook niet als er even gebruik gemaakt moet worden van het voetpad (dat tussen haakjes vaak 30 cm hoger ligt dan de rijweg). Oversteken is hier voor ons dan ook geen lachertje, hoewel we ons toch stilaan op een iets rustigere manier naar de overkant kunnen begeven. Een derde, zeer opvallend fenomeen, is de claxon. Dit is ongetwijfeld het meest gebruikte instrument van het gemotoriseerde vervoer en menig bestuurder laat ze onafgebroken door de straten klinken, van dageraad tot lang na zonsondergang.

Dan, voor de geïnteresseerden, nog eventjes iets over de gang van zaken in “de bouw”. Wat ons meteen opviel waren de stellingen in en rond de gebouwen. Deze bestaan integraal uit houten stokken of bamboestammen die professioneel aan elkaar gesjord zijn. Of dit nu helemaal overeenstemt met de Belgische veiligheidsnormen, durven we toch wel in twijfel trekken…

Mysore; Monday, 27 July

Een dagje later dan de feiten, zijn we blij te kunnen vertellen dat we een mooie zondag achter de rug hebben. Toen we gewekt werden om 6.15 uur, waren we nog niet helemaal overtuigd… maar al snel bleek het de moeite waard te zijn. We besloten immers om de stad even achter ons te laten en het platteland te verkennen. De lange busrit alleen al, was een fantastische ervaring. India heeft veel gezichten en het plattelandsleven is er daar één van, zoals jullie gisteren al konden zien op de foto’s. De mensen hebben er bijlange niet wat wij als “basisbehoeften” zouden omschrijven, maar ze realiseren zich dit niet en voelen zich des te gelukkiger. Graan wordt er gedorst door het op de straten te leggen en er voorbijrijdende auto’s over te laten rijden, ossen worden gebruikt om het veld te ploegen, … Het is bijzonder om te zien hoe de mensen hier zo gelukzalig samenleven! Alweer een reden om blij te zijn dat we, voor ons vrijwilligerswerk begint, ook even kunnen kennismaken met het traditionele India. Eenmaal aangekomen ter bestemming, bezochten we de “Kesava tempel” in Somanathapur, de “Barachukki falls” in Shivanasamudra, de plaatselijke “plas van Rotselaar” en een stad die met zand bedolven werd.

Jullie konden het zelf al opmerken, al de tempels lijken inderdaad ontzettend hard op elkaar… maar elke keer opnieuw worden we verstomd door de precisie waarmee de gebouwen afgewerkt zijn; ware kunstwerken! Wat de “ronde manden” in het meer betreft, deze worden gebruikt als “bootje” en konden gehuurd worden met schipper. (hieraan hebben we ons echter niet gewaagd)

Een vraag die we ons misschien hadden moeten stellen op voorhand; wat kunnen we verwachten van een stad die met zand bedolven is? Antwoord: veel zand, geen stad… maar wel één, prachtige, tempel die “opgegraven” werd. Alweer mooi materiaal voor onze fotocollectie aan tempels!

We sloten de dag af met (alweer) een bezoekje aan Mysore Palace. Deze keer omdat het paleis elke zondagavond, gedurende één uur, volledig verlicht wordt… en heel even hadden we het gevoel dat dit één van de “1001 nachten” was!

Foto 1 + 2+3+4: de tempels

Foto 5: de plaatselijke “plas van Rotselaar”

Foto 6: de tempel die “opgegraven” werd

Foto 7+8: de “Barachukki falls” in Shivanasamudra

Foto 9+10+11: Mysore Palace by night

Mysore; Sunday, 26 July

Door omstandigheden (lees: vroeg opgestaan en nu pas terug “thuis”) volgt een uitgebreide beschrijving van onze dag in het berichtje dat we morgen gaan posten. Onderstaande foto’s zijn echter al enkele voorproefjes waarvan we jullie niet willen onthouden… Thema: “Couleur locale”.