Carol en Isabel, beiden afkomstig uit Tremelo, reizen in juli en augustus 2009 naar India om er het land te ontdekken op een heel unieke manier, nieuwe mensen te ontmoeten, samen te leven met autochtonen en mee te helpen om de minst gegoeden te steunen. Volg hun verhaal via deze blog!
Na een vlucht van 8 uren en 35 minuten (die naar onze mening vrij snel voorbij gegaan zijn), zetten we voet aan grond in Frankfurt. Aangezien onze overstaptijd beperkt was, haastten we ons naar de volgende gate, waar we net op tijd arriveerden. Onze connectievlucht liep echter vertraging op, waardoor we ons Belgenlandje pas om 11 uur binnenvlogen. De reis is goed verlopen en het werd een blij weerzien met de familie en onze allerliefste mannen.
Na het afscheid van onze “Indische droom die werkelijkheid werd”, is het nu ook tijd om afscheid te nemen van onze blog… want aan alle mooie verhalen komt, op een gegeven moment, een einde en dat einde is nabij. Daarom willen we jullie allemaal van harte bedanken voor de interesse, de leuke reacties en de steun.
Onze laatste dag in India brachten we door in Bangalore. We profiteerden ervan om nog enkele laatste souveniertjes te kopen. In de namiddag namen we rustig de tijd om ons klaar te maken voor de afreis. Om 21.30 uur werden we door een taxi opgehaald en reden we naar de luchthaven. Tot zover de stand van zaken. Op dit ogenblik hebben we net iets achter de kiezen gestoken en aangezien we hier toch nog meer dan een uur moeten wachten nemen we graag nog even de tijd om jullie op de hoogte te houden van onze terugreis. Indien alles volgens plan verloopt, zullen we hier opstijgen om 2.10 uur (Indische tijd) richting Frankfurt. Daar zullen we dan landen om 8.05 uur (Belgische tijd). Als we ginds in de luchthaven dezelfde weg moeten afleggen als bij de heenreis, wordt dit een fikse wandeling, want om 9.35 uur vertrekken we dan voor de laatste etappe richting Brussel, waar onze aankomst voorzien is om 10.30 uur. En ja, we kijken al uit naar dat moment.
7.30 uur… er klopt iemand op onze kamerdeur. We waren al wel wakker, want vandaag zou onze grote terugreis aanvatten, maar we hadden niet verwacht dat Jansi zo vroeg ’s ochtends al zou langskomen om ons een “Happy Independence Day” toe te wensen. Al snel hoorden we aan de straatmuziek dat het dorp al helemaal in feeststemming was… van korte duur echter, want toen we om 10 uur in de tuc tuc richting station reden, zaten de festiviteiten er al op. Ook in Bangalore konden we niets meer dan enkele nationale vlaggen terugvinden. Door de lange treinreis, werd het een rustige dag en konden we ons een beetje klaarmaken voor ons vertrek morgen.
Onze indrukken van Bangalore? Dit is een “nieuwe stad”, maar dan wel “Indisch nieuw”, wat wilt zeggen dat alles er vrij verwaarloosd uitziet en ook dat er massa’s vuil terug te vinden zijn langs de kant van de wegen. We vinden het ontzettend jammer dat het land ontsierd wordt op deze manier, want werkelijk elke Indiër kiest ervoor zijn vuil vlak naast de vuilnisbak neer te gooien. Een mooi land, met een minder mooi kantje… en toch zullen we het missen!
Van onze laatste dag in Hootagalli maakten we gebruik om nog enkele laatste inkopen te doen. Zo kochten we o.a. voor de twee kleinste ukjes van Odanadi een kleurrijke pop (want zij hebben echt helemaal geen speelgoed) en voor alle meisjes hadden we chocolaatjes voorzien. Tegen de avond aan (want dan waren we zeker dat alle meisjes aanwezig zouden zijn) gingen we dan echt voor de allerlaatste keer naar Odanadi. We hadden geluk; de meisjes zaten allemaal samen in de tv-kamer. Eerst waren de kleinsten aan de beurt. Verward en blij tegelijk, namen ze hun cadeautje in ontvangst om het nadien niet meer los te laten. Ook de chocolaatjes vielen bij iedereen wel in de smaak. Maar dit is maar een kleinigheidje tegenover wat de meisjes ons gaven. Knuffels, zoenen, handjes en nog meer knuffels. En dan de moeilijke vraag: “When sister come back?” Het afscheid viel zwaarder dan verwacht. De enige troost die we hen konden geven was de belofte dat we hen zeker een brief en foto’s zullen toesturen, maar deze meisjes hebben in hun leven al zo vaak blijk gegeven van een enorme kracht en doorzettingsvermogen, dat ze ook dit afscheid wel een plaatsje zullen kunnen geven. Bovendien hebben ze morgen een leuke dag in het vooruitzicht: “Independence Day”, dewelke weer met een niet uit te doven glimlach gevierd zal worden.
Ook in ons gastgezinnetje was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Voor de gelegenheid aten we niet uit borden, maar uit vijgenbladeren uit de tuin. Parachu en Rani hadden, speciaal voor ons, een pastagerechtje gemaakt zonder chili’s! Ook het warmekokosdessertje smaakte heerlijk. Van de meisjes kregen we zelfgemaakte kaartjes met prachtige gedichtjes; heel vertederend…
Van onze kant bedankten we deze fijne familie voor hun enorme gastvrijheid, lekkere keuken en goede zorgen, met een mooi tafelkleed. De meisjes kregen, hoe kan het ook anders, lekkere snoepjes. Om de avond te besluiten toonden we hen nog de PowerPoint presentatie van de foto’s die we gedurende ons verblijf in Hootagalli hadden gemaakt en vulden we het gastenboek in. Het werd een emotionele dag, die een bijzondere plaats in ons hart krijgt… We zullen iedereen missen.
Vandaag was het onze laatste “werkdag” in Odanadi. Voor we naar daar vertrokken, legden we nog een laatste hand aan een PowerPoint presentatie van de foto’s die we van de meisjes en de jongens gemaakt hebben. Zo kunnen ook zij hiervan meegenieten want tenslotte zijn zij nu de sterren. Dit werd door de meisjes wel geapprecieerd en de “computerroom” liep beetje bij beetje vol. Daarna was het tijd voor onze laatste Engelse les. Voor we hiermee van start konden gaan, werden we zelf echter ook verrast door Jansi. Ze had voor Tuga (een Brits-Iraaks meisje dat, in het kader van verdieping in ontwikkelingswerk, enkele dagen heeft meegedraaid in Odanadi) en ons beiden een afscheidscadeautje voorzien. Toen we het openmaakten, stak er voor ieder van ons een armbandje en een briefje in waarin ze schreef hoe leuk ze de lessen had gevonden en hoe verdrietig ze wel was dat we zouden vertrekken. Dit krijgen van iemand die zelf haast geen bezittingen heeft en met woorden die recht uit het hart komen (dit was duidelijk aan haar gezicht en lichaamshouding te zien)… tja, dat doet toch iets met een mens. We lieten de theorie die we voor vandaag voorzien hadden dan maar voor wat het was en begonnen met het uitdelen van onze eigen spullen, die we zelf thuis zeker niet zullen missen en waarmee we de meisjes toch wel een plezier konden doen. De verdeling van de verzorgingsproducten, de kleding en de schoenen verliep zeer vlot. De meisjes zorgden ervoor dat iedereen wel wat had, ook de meisjes die er op dat ogenblik niet waren en zelfs aan het jongenskamp werd gedacht. Om toch nog in “educatieve” stijl af te ronden, leerden we ze nog een laatste liedje aan en zongen we samen alle liedjes die ze de voorbije twee weken geleerd hadden. Dan was het tijd om te vertrekken, nadat er een laatste keer gekeken werd naar de “mooie foto met grote chocolade ijslolly in Flair” en nadat we de meisjes ervan verzekerd hadden dat we morgenavond nog een laatste keer zouden langskomen om echt afscheid te nemen.
