Carol en Isabel, beiden afkomstig uit Tremelo, reizen in juli en augustus 2009 naar India om er het land te ontdekken op een heel unieke manier, nieuwe mensen te ontmoeten, samen te leven met autochtonen en mee te helpen om de minst gegoeden te steunen. Volg hun verhaal via deze blog!
Na een vlucht van 8 uren en 35 minuten (die naar onze mening vrij snel voorbij gegaan zijn), zetten we voet aan grond in Frankfurt. Aangezien onze overstaptijd beperkt was, haastten we ons naar de volgende gate, waar we net op tijd arriveerden. Onze connectievlucht liep echter vertraging op, waardoor we ons Belgenlandje pas om 11 uur binnenvlogen. De reis is goed verlopen en het werd een blij weerzien met de familie en onze allerliefste mannen.
Na het afscheid van onze “Indische droom die werkelijkheid werd”, is het nu ook tijd om afscheid te nemen van onze blog… want aan alle mooie verhalen komt, op een gegeven moment, een einde en dat einde is nabij. Daarom willen we jullie allemaal van harte bedanken voor de interesse, de leuke reacties en de steun.
Onze laatste dag in India brachten we door in Bangalore. We profiteerden ervan om nog enkele laatste souveniertjes te kopen. In de namiddag namen we rustig de tijd om ons klaar te maken voor de afreis. Om 21.30 uur werden we door een taxi opgehaald en reden we naar de luchthaven. Tot zover de stand van zaken. Op dit ogenblik hebben we net iets achter de kiezen gestoken en aangezien we hier toch nog meer dan een uur moeten wachten nemen we graag nog even de tijd om jullie op de hoogte te houden van onze terugreis. Indien alles volgens plan verloopt, zullen we hier opstijgen om 2.10 uur (Indische tijd) richting Frankfurt. Daar zullen we dan landen om 8.05 uur (Belgische tijd). Als we ginds in de luchthaven dezelfde weg moeten afleggen als bij de heenreis, wordt dit een fikse wandeling, want om 9.35 uur vertrekken we dan voor de laatste etappe richting Brussel, waar onze aankomst voorzien is om 10.30 uur. En ja, we kijken al uit naar dat moment.
7.30 uur… er klopt iemand op onze kamerdeur. We waren al wel wakker, want vandaag zou onze grote terugreis aanvatten, maar we hadden niet verwacht dat Jansi zo vroeg ’s ochtends al zou langskomen om ons een “Happy Independence Day” toe te wensen. Al snel hoorden we aan de straatmuziek dat het dorp al helemaal in feeststemming was… van korte duur echter, want toen we om 10 uur in de tuc tuc richting station reden, zaten de festiviteiten er al op. Ook in Bangalore konden we niets meer dan enkele nationale vlaggen terugvinden. Door de lange treinreis, werd het een rustige dag en konden we ons een beetje klaarmaken voor ons vertrek morgen.
Onze indrukken van Bangalore? Dit is een “nieuwe stad”, maar dan wel “Indisch nieuw”, wat wilt zeggen dat alles er vrij verwaarloosd uitziet en ook dat er massa’s vuil terug te vinden zijn langs de kant van de wegen. We vinden het ontzettend jammer dat het land ontsierd wordt op deze manier, want werkelijk elke Indiër kiest ervoor zijn vuil vlak naast de vuilnisbak neer te gooien. Een mooi land, met een minder mooi kantje… en toch zullen we het missen!
Van onze laatste dag in Hootagalli maakten we gebruik om nog enkele laatste inkopen te doen. Zo kochten we o.a. voor de twee kleinste ukjes van Odanadi een kleurrijke pop (want zij hebben echt helemaal geen speelgoed) en voor alle meisjes hadden we chocolaatjes voorzien. Tegen de avond aan (want dan waren we zeker dat alle meisjes aanwezig zouden zijn) gingen we dan echt voor de allerlaatste keer naar Odanadi. We hadden geluk; de meisjes zaten allemaal samen in de tv-kamer. Eerst waren de kleinsten aan de beurt. Verward en blij tegelijk, namen ze hun cadeautje in ontvangst om het nadien niet meer los te laten. Ook de chocolaatjes vielen bij iedereen wel in de smaak. Maar dit is maar een kleinigheidje tegenover wat de meisjes ons gaven. Knuffels, zoenen, handjes en nog meer knuffels. En dan de moeilijke vraag: “When sister come back?” Het afscheid viel zwaarder dan verwacht. De enige troost die we hen konden geven was de belofte dat we hen zeker een brief en foto’s zullen toesturen, maar deze meisjes hebben in hun leven al zo vaak blijk gegeven van een enorme kracht en doorzettingsvermogen, dat ze ook dit afscheid wel een plaatsje zullen kunnen geven. Bovendien hebben ze morgen een leuke dag in het vooruitzicht: “Independence Day”, dewelke weer met een niet uit te doven glimlach gevierd zal worden.
Ook in ons gastgezinnetje was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Voor de gelegenheid aten we niet uit borden, maar uit vijgenbladeren uit de tuin. Parachu en Rani hadden, speciaal voor ons, een pastagerechtje gemaakt zonder chili’s! Ook het warmekokosdessertje smaakte heerlijk. Van de meisjes kregen we zelfgemaakte kaartjes met prachtige gedichtjes; heel vertederend…
Van onze kant bedankten we deze fijne familie voor hun enorme gastvrijheid, lekkere keuken en goede zorgen, met een mooi tafelkleed. De meisjes kregen, hoe kan het ook anders, lekkere snoepjes. Om de avond te besluiten toonden we hen nog de PowerPoint presentatie van de foto’s die we gedurende ons verblijf in Hootagalli hadden gemaakt en vulden we het gastenboek in. Het werd een emotionele dag, die een bijzondere plaats in ons hart krijgt… We zullen iedereen missen.
Vandaag was het onze laatste “werkdag” in Odanadi. Voor we naar daar vertrokken, legden we nog een laatste hand aan een PowerPoint presentatie van de foto’s die we van de meisjes en de jongens gemaakt hebben. Zo kunnen ook zij hiervan meegenieten want tenslotte zijn zij nu de sterren. Dit werd door de meisjes wel geapprecieerd en de “computerroom” liep beetje bij beetje vol. Daarna was het tijd voor onze laatste Engelse les. Voor we hiermee van start konden gaan, werden we zelf echter ook verrast door Jansi. Ze had voor Tuga (een Brits-Iraaks meisje dat, in het kader van verdieping in ontwikkelingswerk, enkele dagen heeft meegedraaid in Odanadi) en ons beiden een afscheidscadeautje voorzien. Toen we het openmaakten, stak er voor ieder van ons een armbandje en een briefje in waarin ze schreef hoe leuk ze de lessen had gevonden en hoe verdrietig ze wel was dat we zouden vertrekken. Dit krijgen van iemand die zelf haast geen bezittingen heeft en met woorden die recht uit het hart komen (dit was duidelijk aan haar gezicht en lichaamshouding te zien)… tja, dat doet toch iets met een mens. We lieten de theorie die we voor vandaag voorzien hadden dan maar voor wat het was en begonnen met het uitdelen van onze eigen spullen, die we zelf thuis zeker niet zullen missen en waarmee we de meisjes toch wel een plezier konden doen. De verdeling van de verzorgingsproducten, de kleding en de schoenen verliep zeer vlot. De meisjes zorgden ervoor dat iedereen wel wat had, ook de meisjes die er op dat ogenblik niet waren en zelfs aan het jongenskamp werd gedacht. Om toch nog in “educatieve” stijl af te ronden, leerden we ze nog een laatste liedje aan en zongen we samen alle liedjes die ze de voorbije twee weken geleerd hadden. Dan was het tijd om te vertrekken, nadat er een laatste keer gekeken werd naar de “mooie foto met grote chocolade ijslolly in Flair” en nadat we de meisjes ervan verzekerd hadden dat we morgenavond nog een laatste keer zouden langskomen om echt afscheid te nemen.
Onze lieve huismoeder Rani had gisteren zo met ons te doen, dat ze haar Westerse keukenkunsten uit de kast gehaald heeft en pannenkoeken met spiegelei klaarmaakte. Een ietwat vreemde combinatie, maar we hebben alles flink opgegeten en we waren heel blij dat onze pijnlijke kelen gespaard bleven van chili’s! Ook vanmorgen heeft ze daarvoor gezorgd en we kregen niets minder dan wentelteefjes als ontbijt! Mmm… waar ziek zijn al niet goed voor is.
Na ons stevig ontbijt, was het echter tijd voor twee schoolbezoekjes die we al langer gepland hadden. Als leerkracht in hart en nieren, wilden we de kans om het scholensysteem beter te leren kennen, immers niet aan ons voorbij laten gaan. Zo gezegd zo gedaan… en school nummer 1 werd de school van het “gemeenschapsonderwijs”. Al snel werd ons duidelijk dat de normen in deze school niet vergelijkbaar zijn met die van ons scholensysteem. De school wordt gesubsidieerd, maar met dat geld wordt verder niet geïnvesteerd in de kinderen. Meer dan 40 leerlingen per klas, een gebrek aan schoolbanken, leerstof en orde… we zouden niet graag in de plaats van deze leerkrachten staan. Anderzijds konden we ons ook niet helemaal vinden in de harde hand waarmee lesgegeven wordt. We opteren voor een gulden middenweg: de klassen opsplitsen en de leerstof en de leerlingen centraal plaatsen.
De tweede school die we bezochten, was de “Notre Dame”privé-school waar Tunga en Jansi school lopen. Deze katholieke school werd opgericht door een zuster uit Namen en wordt door heel wat ouders verkozen boven de gemeenschapsschool van het dorp. Schoolgaan is hier wel een dure aangelegenheid (INR 10000 per schooljaar, ongeveer 150 euro), maar zelfs niet-katholieke gezinnen (zoals het onze) opteren ervoor… en ja, dat begrijpen we. De leerlingen worden per leeftijd ingedeeld in 10 standaarden (vergelijkbaar met het eerste leerjaar tot het vierde middelbaar) en 2 PU’s (pre-university, vergelijkbaar met het vijfde en het zesde middelbaar). Ze krijgen 5 volledige dagen les (in verhouding tot 6 volledige dagen in de gemeenschapsschool), per week en dat allemaal in het Engels. Een schooldag begint om 8.20 uur en is afgelopen om 15.30 uur. De leerlingenaantallen blijven onnoemelijk groot (tot 60 leerlingen per klas), maar ontdubbeling zou het schoolgeld te hoog opdrijven en al bij al zijn de lokalen hier veel groter en voorzien van de nodige infrastructuur. Zo beschikt deze school ook over een computerlokaal met 21 nieuwe computers, een bibliotheek, wetenschapslokalen en een beperkte gymzaal.
Het werd een leerrijke uitstap en wat de foto’s betreft… we denken dat jullie er zelf wel in zullen slagen om een onderscheid te maken tussen de gemeenschapsschool en de privé-school.
Dagelijks werk van de plaatselijke huisvrouw: hout sprokkelen.
De waterkraan van het dorp
De dorpskroeg.
Onze straat.
De winkeltjes (hier nog gesloten omdat het ochtend is).
Het staatsschooltje.
De riolering.
De was die te drogen hangt op de prikkeldraad, dagelijkse kost!
We mogen van geluk spreken dat we de voorbije weken van ernstige ziektes gespaard gebleven zijn. Afgezien van enkele ongemakjes ter hoogte van maag en darmen, mogen we echt niet klagen…Tot nu dan toch… want vandaag (bij Isabel kondigde het zich al eerder aan) werden we allebei geveld door een fikse verkoudheid. Echt bevorderlijk voor ons werk hier is het niet, maar we hebben onze best toch gedaan en ook vandaag hebben we de meisjes weer wat woordenschat en een liedje kunnen bijbrengen tijdens de Engels les (dewelke ondertussen een vaste activiteit geworden is om 15 uur). Ook zij leerden ons een eenvoudig liedje in “Kannada”, de taal die hier gesproken wordt (Carols kindjes van het tweede leerjaar zijn dus al gewaarschuwd). We hadden vandaag ook nog krijt bij en twee “boeken” speelkaarten. Maar de meisjes gaven ons meteen te kennen dat ze daar niet mee mochten spelen. Na navraag hierover bij de huismoeder, blijkt dat er niet met dergelijke kaarten mag gespeeld worden (en dit beperkt zich niet tot Odanadi, maar dit zou een algemeen gegeven zijn) omdat dit onder de noemer van kansspelen valt. Tot zover die activiteit…
Aangezien we al sinds enkele dagen ondervonden hebben dat het soms echt moeilijk is om de meisjes (die niet naar school gaan) in de voormiddag te motiveren om actief deel te nemen aan de activiteiten, zijn we van plan om hieromtrent enkele voorstellen te formuleren naar de mensen die instaan voor de dagelijks leiding van Odanadi toe.
Omdat verschillende activiteiten dagelijks terugkeren en ze dus telkens weer gelijkaardig fotomateriaal zouden opleveren, kozen we er vandaag voor (naar een leuke tip die we ontvangen hebben van één van de bloglezers, waarvoor dank) om de weg die we dagelijks te voet afleggen naar Odanadi, in beeld te brengen. Bij nader inzien is dit voor ons, Wetserlingen, eigenlijk al een openluchtmuseum op zich. Oordeel zelf maar. Wij kruipen vandaag op tijd in onze slaapzak en hopen op een rustgevende, weldoende nachtrust.
Na het posten van onze blog gisteren, kreeg ons gezinnetje onverwacht bezoek… Eerst dachten we dat de Nederlandse Lotte gearriveerd was, maar niets was minder waar. Aangezien de oom van onze huisvader ernstig ziek is, kwam de hele familie op bezoek en zij brachten hier ook de nacht door. Om diezelfde reden werd Lotte naar een andere familie gebracht. Vanmorgen trokken we, naar goede gewoonte, weer naar de meisjes, waar we ons samen waagden aan de Macarena, rekspringen en vele andere activiteiten. Aangezien Odanadi vandaag jarig was, besloten de meisjes zichzelf te trakteren op een “zoetigheidje”. Met een fakkel trokken ze erop uit om een bijennest leeg te roven… en het mag gezegd worden, wij Westerlingen keken beangstigend toe, maar Shansi kroop als een ware imker, zonder verdere bescherming, tussen de bomen. En zo zie je maar: het (over)leven is aan de durvers! Carol had voor de gelegenheid haar Sari nog eens aangetrokken, maar al snel werd duidelijk dat een sari ook garant kan staan voor massa’s pret en spelplezier!
Om jullie alvast te doen watertanden, willen we jullie zeker het volgende recept van onze huismoeder niet onthouden: “Chitra anna” (ofwel rijst met limoen)
Ingrediënten voor 4 personen:
200 g rijst
2 geraspte wortels
1 grote ui, in schijfjes gesneden
Groene chili pepers, hoeveelheid zelf te bepalen
25 g cashew noten
1 koffielepel kurkuma
Enkele curryblaadjes
Enkele korianderblaadjes
2 uitgeperste limoentjes (klein)
10 g rozijntjes
1 koffielepel mosterd
25 g pindanootjes
Kook de rijst (1 eenheid rijst, 2 eenheden water).
Verwarm olie in een wokpan en voeg de mosterd, de curryblaadjes, de kurkuma, de pindanootjes, de rozijnen, de cashew noten, de chili pepers, de ui en de wortels toe. Laat sudderen tot alles gaar is. Vervolgens de rijst toevoegen aan het geheel en overgieten met limoensap. Breng op smaak met korianderblaadjes, voor het serveren. Smakelijk!
Nog een klein berichtje van Isabel aan haar trouwe mailschrijvers: “Ik kan jullie mailtjes gelukkig nog heel goed ontvangen via Outlook, maar zelf antwoorden lukt voorlopig even niet meer, want het laden van de website die daarvoor nodig is, neemt meer geheugen in dan onze internetverbinding hier kan verwerken.”
