Hootagalli; Thursday, 13August

Vandaag was het onze laatste “werkdag” in Odanadi. Voor we naar daar vertrokken, legden we nog een laatste hand aan een PowerPoint presentatie van de foto’s die we van de meisjes en de jongens gemaakt hebben. Zo kunnen ook zij hiervan meegenieten want tenslotte zijn zij nu de sterren. Dit werd door de meisjes wel geapprecieerd en de “computerroom” liep beetje bij beetje vol. Daarna was het tijd voor onze laatste Engelse les. Voor we hiermee van start konden gaan, werden we zelf echter ook verrast door Jansi. Ze had voor Tuga (een Brits-Iraaks meisje dat, in het kader van verdieping in ontwikkelingswerk, enkele dagen heeft meegedraaid in Odanadi) en ons beiden een afscheidscadeautje voorzien. Toen we het openmaakten, stak er voor ieder van ons een armbandje en een briefje in waarin ze schreef hoe leuk ze de lessen had gevonden en hoe verdrietig ze wel was dat we zouden vertrekken. Dit krijgen van iemand die zelf haast geen bezittingen heeft en met woorden die recht uit het hart komen (dit was duidelijk aan haar gezicht en lichaamshouding te zien)… tja, dat doet toch iets met een mens. We lieten de theorie die we voor vandaag voorzien hadden dan maar voor wat het was en begonnen met het uitdelen van onze eigen spullen, die we zelf thuis zeker niet zullen missen en waarmee we de meisjes toch wel een plezier konden doen. De verdeling van de verzorgingsproducten, de kleding en de schoenen verliep zeer vlot. De meisjes zorgden ervoor dat iedereen wel wat had, ook de meisjes die er op dat ogenblik niet waren en zelfs aan het jongenskamp werd gedacht. Om toch nog in “educatieve” stijl af te ronden, leerden we ze nog een laatste liedje aan en zongen we samen alle liedjes die ze de voorbije twee weken geleerd hadden. Dan was het tijd om te vertrekken, nadat er een laatste keer gekeken werd naar de “mooie foto met grote chocolade ijslolly in Flair” en nadat we de meisjes ervan verzekerd hadden dat we morgenavond nog een laatste keer zouden langskomen om echt afscheid te nemen.