Hootagalli; Friday, 14 August

Van onze laatste dag in Hootagalli maakten we gebruik om nog enkele laatste inkopen te doen. Zo kochten we o.a. voor de twee kleinste ukjes van Odanadi een kleurrijke pop (want zij hebben echt helemaal geen speelgoed) en voor alle meisjes hadden we chocolaatjes voorzien. Tegen de avond aan (want dan waren we zeker dat alle meisjes aanwezig zouden zijn) gingen we dan echt voor de allerlaatste keer naar Odanadi. We hadden geluk; de meisjes zaten allemaal samen in de tv-kamer. Eerst waren de kleinsten aan de beurt. Verward en blij tegelijk, namen ze hun cadeautje in ontvangst om het nadien niet meer los te laten. Ook de chocolaatjes vielen bij iedereen wel in de smaak. Maar dit is maar een kleinigheidje tegenover wat de meisjes ons gaven. Knuffels, zoenen, handjes en nog meer knuffels. En dan de moeilijke vraag: “When sister come back?” Het afscheid viel zwaarder dan verwacht. De enige troost die we hen konden geven was de belofte dat we hen zeker een brief en foto’s zullen toesturen, maar deze meisjes hebben in hun leven al zo vaak blijk gegeven van een enorme kracht en doorzettingsvermogen, dat ze ook dit afscheid wel een plaatsje zullen kunnen geven. Bovendien hebben ze morgen een leuke dag in het vooruitzicht: “Independence Day”, dewelke weer met een niet uit te doven glimlach gevierd zal worden.

Ook in ons gastgezinnetje was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Voor de gelegenheid aten we niet uit borden, maar uit vijgenbladeren uit de tuin. Parachu en Rani hadden, speciaal voor ons, een pastagerechtje gemaakt zonder chili’s! Ook het warme kokosdessertje smaakte heerlijk. Van de meisjes kregen we zelfgemaakte kaartjes met prachtige gedichtjes; heel vertederend…

Van onze kant bedankten we deze fijne familie voor hun enorme gastvrijheid, lekkere keuken en goede zorgen, met een mooi tafelkleed. De meisjes kregen, hoe kan het ook anders, lekkere snoepjes. Om de avond te besluiten toonden we hen nog de PowerPoint presentatie van de foto’s die we gedurende ons verblijf in Hootagalli hadden gemaakt en vulden we het gastenboek in. Het werd een emotionele dag, die een bijzondere plaats in ons hart krijgt… We zullen iedereen missen.