Hootagalli; Monday, 3 August

Vooraleer we beginnen te vertellen over onze eerste werkdag, toch nog even laten weten dat we gisteren een waar feestmaal (lees: kip met rijst en veel te veel kruiden) voorgeschoteld kregen. Twee uur lang (waarvan één uur met alleen gasvuur en kaarslicht) hebben we met ons drie in de keuken gestaan! Niet meteen een gerecht om thuis uit te proberen, maar we klagen zeker niet over de kookkunsten van Rani. Onze afwas was echter een avontuur op zich… we werden in de donkere nacht op pad gestuurd naar een minuscuul afwasbakje, buiten het huis, waar we dan onze borden konden afwassen en konden laten uitlekken.

En jullie raden nooit hoe onze dag vandaag begon… jawel, met een stevig ontbijt (wentelteefjes, papaja en banaan) uit de borden die de hele nacht in de tuin gestaan hebben. Het is eens een andere manier van werken; weg met handdoeken en vaatwasmachines, leve de tuin (PS het is hier nog steeds moessonseizoen).

Om 9.45 uur bracht Parashuram (pater familias) ons (achter op zijn moto) dan eindelijk naar Odanadi, het project waarin we twee weken zullen werken. Hier aangekomen, gebeurde “het”; geheel onverwacht, maar ook onvermijdelijk, zo is gebleken… “de shock”! De slogan van deze meisjes luidt als volgt: “We are strong”… en dat geloven we ook, want de kinderen die hier verblijven, werden uit de prostitutie gehaald, nadat hun ouders of ontvoerders hen verkocht hadden aan bordelen. En ook al hielden ze er aids aan over, een spraakgebrek of andere kwalen; ze leven en willen opnieuw beginnen, kansen creëren! Het werd moeilijker dan verwacht. Tot 13 uur probeerden we een licht in het duister te vormen voor de meisjes die, als gevolg van wat ze meemaakten, “mentaal ziek” geworden zijn. Een harde en moeilijke opdracht… Vervolgens nuttigden we onze lunch (de meisjes en hun begeleiders krijgen elke dag opnieuw rijst met samba, zonder bestek). De namiddag werd besteed aan computerles voor de oudere meisjes en Engelse les voor de 16- tot 21-jarigen.

Gelukkig kan Odanadi rekenen op heel wat financiële steun van de regering en op donaties. Daardoor kon het gehele project twee jaar geleden verhuizen naar een nieuw gebouw, dat over de nodige accommodatie beschikt. Zo kunnen de meisjes in alle rust en veiligheid een basis voor hun verdere leven uitbouwen, want hoe jong ze vaak ook zijn en hoe weinig ze er zelf aan konden doen… meisjes die uit de prostitutie komen, zijn nergens nog welkom in India.

Een aanrader voor wie meer wilt weten over Odanadi:

Reframing Masculinities – Radhika Chopra

Dit boek beschrijft het volledige levensverhaal van het project en de meisjes die er gehuisvest zijn.

En dan nu… een vroeg begin van ons persoonlijke schooljaar: lesvoorbereidingen maken voor de lessen van morgen!